زبان تاتی را پاس بداریم

شعر تاتی تقدیم به همشهریان تات زبان

شعر تاتی

ایدونه شعرم از سایت اقای مصطفی درزی (پور قاسم ) کپی چرده چه آیی به نقل از اقای حسین فرخ زاد در مورد ابراهیم درزی بینیشتش . اجه هرچی بخوندش و خوشش اومه شادی روح جا مرحوم ای دونه فاتحه بخونی.

«ارس و خنده»

بشی شه یو پشت سری اما حنی نیای نکه

رسم مسافرت امه؟ چومای ای حالیجا نکه؟

قدیمیون ماشون اگه هر کی مشّو دورَ راهه

خیش قومونش وو مزه، جیونش حالیا مکه

از کو مزونم بشیش بهشت مون رزا دریش

هر کی اگر بشی آجه نونش کتی آ، مون لاکه

تا چمرا باشون بینا، تجونیون بومیم بویین

بدیم خوتیشه یو همه هوار و نالشون مکه

چاپی باشون زویاکرا، بایادا بشوم قزوین ایدم

بلکم آجا چوماش بیدی، نیونکی چشش آچه

علی و مریمَ بومند اِشته ورا، مون آمبولانس

عمّ یوجیب شون بوخند اما ته کو چشی آنکه

انده حنی فاتحه یو حرز یمانیمون بوخند

مویاکه چومای خوما که یو نیونکی بشیش مکه

باتم حلا ایدم آخوس، سنندج و بانه مشه

انده قاچاقچی بگره روجی جیونا شو که

جه شر جا شر ایندی آجه دزدِ پیا حنی مشه

بی اونشو دهسالا پی ایدم جا پای درازا که

دزد و قاچاقچی بویاجا،‌خیالیون راحتا وو

بشو حنی آ که شماش خسیل باری درو مکه

بشّو آکه نومش میومه، توو لرزیون مگرت

بشّو آکه جیون میدی قالبیون تهی مکه

بشّو آکه مردمون راحتی را اسیرا وو

بشّو آکه ددَ ننرش کمرش چمبرا که

بشّو آکه دد وننش ماهی ایدو جیشون نیدی

بشّو آکه براش جیناپی کمرش راستا نکه

بومیمه سرخاکی بیدیم فوری علی آجا دِرِه

ته جی باتو پن شنبونا، بابارا حلوا باشقا که؟

ای دست باری فوری ده نی، حلام جی دستیجا وییو

جم سفری ته پس ماشی، چومای کو مو لولیه که

ته کو موآتی هوچوم نیه فقط ای کم از مخوِم

ام وو فقط ای کم خوه؟ دردی همش نیونا که؟

ویریا دره ملمونا هرواخ میومشَ موآتی

حسین برا موتورا بویا چینایی جیون روشینا که

انده مخندستیش ته، ارسه پر آموویه چشی

از حلا نیمش نویاته ته ای دفه غشی مکه

چشم همش راها دره ماجم دوخون میاش کرا

اگر مجو نایشه بویا چشم حنی هشتا مکه

ایشکی رات دردم بویاجم چاقی حنی گوشش پره

ته ویشه که درد دلم وسی مکه یو گوشیا مکه

موآجی ویناش اشته پیا چند بگردستیمه از

یاجه نمند از نشمه اوی پجار و سر ورکه

نه کوهو جنگل ایه که اشترا غمگینا نوو

نه سرو و شمشاد ایه که جیونی پژمرده نکه

نه یاسو سنبل ایه که یخش نذردش اشترا

نه زاغ و بلبل ایه که نوحه سراییش نمکه

نه مرو وماهی ایه که جیونی دل داغ اونِنا

نه صخره یو کوه ایه که جیونی ته خردا نکه

زیمن و زمونی اسا شی،‌هوشکی را کو رحمی نکه

آتشِ جنگل باری ته خشکو تری نیا نکه

خلاصه که چی بویاجم، همون دلی لکه داشی

ای دوستو دشمن نوو که اشترا نالش نمکه

همش ماجم خو موینم، آمبه مگه بمرده بی

از چینا باور کرمه نهنگه بشیه بی جیر خاکه

روجو شوهَ دلم پره،‌خدامزونه راس ماجم

مترسمه با برمم لاوه دبندم سرخاکه

اما همش جفم آیه، موآ که دوخون ویرما نیه

بشی شه یو پشت سری هوچو حنی نیای نکه